Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΕΤΟΥ

Ο κλασικός χορός ανήκει στον κόσμο του θεάτρου, κι αυτό είναι από τα στοιχεία που τον καθιστούν ιδιαίτερα γοητευτικό. Ο χώρος του θεάτρου μπορεί να μαγέψει τόσο και το χορευτή.

Η ερμηνεία σε παράσταση κλασικού χορού προκαλεί πολύ δυνατά συναισθήματα, που μεταδίδονται μέσω της κίνησης και της ψυχικής κατάστασης του χορευτή.

 

Ο χορός είναι μια πραγματική μορφή επικοινωνίας, που χρησιμοποιεί την κίνηση για να διηγηθεί ιστορίες, άλλοτε χαρούμενες, άλλοτε θλιβερές ή ακόμα και τραγικές. Είναι σαν να αφηγείται κάποιος ένα παραμύθι μέσω της κίνησης του σώματος, ακριβώς όπως συμβαίνει και στις παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου, όπου οι ηθοποιοί διηγούνται ιστορίες και εκφράζουν συναισθήματα χωρίς να χρησιμοποιούν λέξεις, αλλά μονάχα με τις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου τους.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο χορός είναι κατά πάσα πιθανότητα η πρώτη μορφή έκφρασης στην οποία επιδόθηκε ο άνθρωπος.

Για τους πρωτόγονους ανθρώπους, ο χορός ήταν μέρος μιας τελετουργίας, που είχε σκοπό να τους φέρει σε επαφή με τις θεότητές τους και να τους βοηθήσει να κερδίσουν την εύνοιά τους, για να εξασφαλίσουν μια καλή συγκομιδή – με το χορό της βροχής ή της γονιμότητας, για παράδειγμα, για την εκπλήρωση μιας επιθυμίας τους ή για την ίασή τους από κάποια ασθένεια.

Η χριστιανική θρησκεία, για μεγάλο διάστημα, αντιμετώπιζε το χορό ως αμαρτία, καθώς πρόβαλλε σημαντικά το ανθρώπινο σώμα. Έτσι, ο χορός απομακρύνθηκε από τις θρησκευτικές τελετές, αλλά συνέχισε να εφαρμόζεται από πλανόδιους καλλιτλεχνες, μίμους και σαλτιμπάγκους.            

ΤΟ ΚΛΑΣΙΚΟ ΜΠΑΛΕΤΟ

 Γύρω στα τέλη του  19ου αιώνα άρχισε να εξελίσσετε το λεγόμενο κλασικό μπαλέτο, ένας όρος που υποδήλωνε μονάχα έναν περιορισμένο αριθμό ρωσικών μπαλέτων, όπως :

Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΚΥΚΝΩΝ, Ο ΚΑΡΥΟΘΑΥΣΤΗΣ, Η ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑ,  Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ.

Ο σπουδαίος χορογράφος που έμεινε στην ιστορία για την συμβουλή του σε αυτά τα μπαλέτα, τα οποία χαρακτηρίζονταν από θεαματικές φιγούρες και απαιτητικά βήματα, ήταν ο Μαριούς Ιβάνοβιτς Πετιπά (1818-1910).

Η τεχνική του χορού είχε είδη εξελιχθεί σημαντικά, επιτρέποντας στις μπαλαρίνες να χορεύουν στις μύτες με όλο και μεγαλύτερη χάρη και ευλυγισία. Οι δάσκαλοι χορού ολοένα βελτίωναν την τεχνική των χορευτών και τους προετοίμαζαν με τέτοιων τρόπο, ώστε οι χορογράφοι μπορούσαν να δοκιμάζουν σύνθετες χορογραφίες, που θα αναδείκνυαν τις ικανότητες τους.

Στο μεταξύ, οι τιτί κόντυναν περισσότερο και έγιναν πολύ πιο άνετες και αφράτες, με πολλές στρώσεις από τούλια.

Την εποχή της μεγάλης δόξας του μπαλέτου διαδέχθηκε μια σταδιακή παρακμή, στα τέλη του 19ουαιώνα, που οφειλόταν στην έλλειψη σπουδαίων χορευτών και την αδιαφορία σοβαρών μουσικών.

Ο αιώνας ολοκληρώθηκε με τη δυναμική εμφάνιση της Ισιδώρας Ντάνκαν (1877-1927), η οποία, απορρίπτοντας συμβατικότητα και αυστηρότητα του κλασικού χορού, χόρευε ξυπόλυτη και καλυμμένη με πέπλα, θέτοντας έτσι τις βάσεις του σύγχρονου χορού και ανοίγοντας το δρόμο για την ευρύτερη αποδοχή και αναγνώρισή του.      

Από την μαθήτρια Ελένη Ζιούλη - Α2